NOWOŻYTNOŚĆ

Historia nowożytna, dzieje nowożytne, nowożytność – 

epoka w historii następująca według tradycyjnej periodyzacji po średniowieczu i poprzedzająca  XIX w.(jako epokę). Za jej datę początkową uznaje się najczęściej upadek Konstantynopola, a tym samym cywilizacji bizantyńskiej(1453) lub odkrycie Ameryki przez KRZYSZTOFA KOLUMBA (1942). Obie te daty mają wyłącznie charakter umowny - upadek Bizancjum miał bardzo ograniczony wpływ na rozwój kultury europejskiej, natomiast ekspansja europejska w kierunku zachodnim i południowym miała przynieść skutki dopiero w XVIw. Realnymi wyznacznikami przejścia od epoki średniowiecznej do nowożytnej są natomiast przemiany kulturowe, polityczne, państwowe, ideologiczne i w ograniczonym stopniu techniczne^[1]. Za umowne zakończenie epoki w historii powszechnej uznaje się najczęściej wybuch rewolucji francuskiej, a rzadziej kongres wiedeński.

Podział na starożytność średniowiecze i nowożytność znajduje zastosowanie przede wszystkim w historii Europy choć jest wykorzystywany także w badaniach nad krajami pozaeuropejskimi, szczególnie w opracowaniach syntetycznych.